ظاهر آیات سوره «قدر» نشان مى دهد: شب قدر مخصوص زمان نزول قرآن و عصر پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله) نیست، بلکه همه سال تا پایان جهان تکرار مى شود.

تعبیر به فعل مضارع «تَنَزَّلُ» که دلالت بر استمرار دارد، و همچنین تعبیر به جمله اسمیه «سَلامٌ هِیَ حَتّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ»(1) که نشانه دوام است نیز گواه بر این معنى است. به علاوه روایات بسیارى که شاید در حدّ تواتر باشد نیز این معنى را تأیید مى کند (این نسبت به آینده).

ولى آیا در امت هاى پیشین نیز بوده است یا نه؟

صریح روایات متعددى این است که این از مواهب الهى بر این امت مى باشد؛ چنان که در حدیثى از پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآله) آمده است: «اِنَّ اللّهَ وَهَبَ لاُِمَّتِى لَیْلَةَ الْقَدْرِ لَمْ یُعْطِها مَنْ کانَ قَبْلَهُمْ»(2)؛ (خداوند شب قدر را به امت من بخشیده، و احدى از امت هاى پیشین از این موهبت برخوردار نبودند).

پی نوشت:
(1). سوره قدر، آیه 5.
(2). «درّ المنثور»، ج 6، ص 371.

منبع: تفسیر نمونه، آیت الله العظمی مکارم شیرازی، دارالکتب الإسلامیه، چاپ سی و ششم، ج 27، ص 213.